projects & performance

Κάθαρσις

Ο λόγος για όσους εργάζονται σεζόν.

Σε όσους έχασαν 15 κιλά, τα πόδια τους τρέμουν, η μέση τους πονάει, δουλεύουν αδήλωτοι και τα δεδουλευμένα τους ακόμη δεν έχουν πληρωθεί και όταν τα ζητούν τα αφεντικά εκβιάζουν.

Ένα βήμα για να ακουστεί η βία της τουριστικής μηχανής.

Μία performance στον ανοιχτό χώρο, 5ο Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών Ανάποδα

Αφιέρωμα στον Δημοσθένη Βουτυρά

Απαγγελίες και αναγνώσεις με συνοδεία ηλεκτρικού ήχου, σχεδίου, χρώματος και χορού

Ο Δημοσθένης Βουτυράς αγαπάει την αλήθεια αυτήν την αλήθεια που δείχνει τις πληγές. Αναζητεί τα θέματά του στην τάξη των ανθρώπων που πάσχουν. Οι Ήρωες του δεν έχουν αισθήματα μεγάλα, σταθερά, αμετάπτωτα. Δεν είναι χαρακτήρες δυνατοί. Αυτό γίνεται γιατί οι περισσότεροι σχεδόν αποτελούνται από κοινωνικά ναυάγια. Ο Βουτυράς περιγράφει απλά σύντομα γοργά, δεν φλυαρεί καθόλου, δεν περιττολογεί, δεν σωριάζει λεπτομέρειες πάνω σε λεπτομέρειες. Συλλαμβάνει τις κυριότερες γραμμές μιας εικόνας ή ενός αντικειμένου δηλαδή τις πιο εκφραστικές.

(Κριτικές για τον Δημοσθένη Βουτυρά, Άπαντα, Τόμος Β)

5ο Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών Ανάποδα, Πύλη D’ Amboise, Παλιά Πόλη, Ρόδος

Τα μεταφυσικά κόλπα του ελέγχου

5ο Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών Ανάποδα, Πύλη D’ Amboise, Παλιά Πόλη, Ρόδος

Αυτός ο χώρος δεν είναι τουριστικός και πολύ μας αρέσει! Τα έξυπνα τηλέφωνά μας δεν δουλεύουν στο υπόγειο και εκτός κοινωνικών δικτύων δεν είμαστε διαθέσιμοι. Αυτός ο χώρος όλο τον χρόνο είναι κλειστός και ανοίγει μόνο όποτε κάνουμε αίτηση. Σε λίγο καιρό μπορεί να έχει γίνει μαγαζάκι με διαφημιστικές πινακίδες. Ως τότε, εδώ μέσα δεν υπάρχει καμιά υπηρεσία προς κατανάλωση, δεν παρέχεται κανένα δίκτυο, καμία δυνατότητα, καμία ικανοποίηση επιθυμίας, κανένα συμφέρον. Εδώ μέσα ο χρόνος κυλάει αργά, βασανιστικά, δεν υπάρχει τίποτε προσωρινό, τα πάντα εδώ είναι μόνιμα και σταθερά. Η απεριόριστη ταχύτητα είναι έξω από εδώ και μας περιμένει, παθητικοί χρήστες υπηρεσιών και ηλεκτρονικοί σκλάβοι ενωθείτε. Εδώ κάτω όλες οι επιθυμίες νεκρώνουν εκτός από αυτήν της διαφυγής. Μπορεί κάποιος να μου πει πως θα βρεθώ πάλι εντός δικτύου?

Άμλετ με καφέ και δημοκρατία

5ο Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών Ανάποδα, Πύλη D’ Amboise, Παλιά Πόλη, Ρόδος

Αυτοσχεδιασμός στο Θέατρο με αρχή τον Άμλετ και τέλος τον Στάνισλαβ Λεμ, στηριγμένος πάνω στο παιχνίδι Cobra του John Zorn. Μια θεατρική σύνθεση για μια ομάδα performer και έναν σκηνοθέτη. Η σύνθεση αποτελείται από ένα σύνολο συνθημάτων σε κάρτες οι οποίες κατευθύνουν τους δρώντες. Ο αριθμός των παικτών δεν έχει σημασία και η διάρκεια είναι απροσδιόριστη.

Απο Ύλη

4ο Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών Ανάποδα, Yeni Hammam, Παλιά Πόλη, Ρόδος

Μέσα από την ύλη προσεγγίζουμε το άυλο. Ένα συνειρμικό παιχνίδι
όπου το υλικό κεντρίζει το ένστικτο , ένα παιχνίδι αλληλεπίδρασης
του όποιο ο σκοπός είναι να αναδείξει αυτό που προκύπτει από
την αλληλεπίδραση την ίδια. Αυτό που μας ενδιαφέρει σε αυτό το
project είναι το φαινόμενο ανεξαρτησίας του παρατηρητή και
του παρατηρουμένου.

From Matter – Theatrο Anapoda
Through matter we approach the immaterial. An associative game where the material stimulates the instinct, an interactive game whose purpose is to highlight the result of the interaction itself. What interests us in this project is the independence phenomenon of the observer and the observed.

Μαθήματα ιστορίας συνοδεία ξύλου και ράσπας

4ο Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών Ανάποδα, Οπλοθήκη De Milly, Παλιά Πόλη, Ρόδος

Απόπειρα ατυχούς ερμηνείας των εξής τραγουδιών: Μέρα Μέρωσε, Ζεχρά, Καροτσέρη, Στη συνέλευση της ΕΦΕΕ, Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, Τέσσερα τζαι τέσσερα, Δεν είναι έτσι η αγάπη. Τα εν λόγω τραγούδια ερμηνεύονται συνοδεία ξύλινου κονταριού και εργαλείου τύπου ράστας. Η περφορμαν αυτή εντάσσεται σε ένα ευρύτερο ανοιχτό εργαστήριο κάποιας αυτοσχέδιας επιτόπιας παράστασης. Μέσω της παράστασης των εν λόγω τραγουδιών επιδιώκεται η απλή,σχηματική,αφαιρετική,αλληγορική αφήγηση στιγμών της νεοελληνικής ιστορίας από το1948 έως το 1981. Κλωντιάνα Τσαμάτη, Δημήτρης Αμελαδιώτης, Μιχάλης Θεοδοσιάδης

History lessons accompanied by wood and rasp / Theatro Anapoda

Interpretation attempt of 7 songs. These songs are interpreted accompanied by a wooden stick and rasp. The performance is part of a wider open workshop of some in-situ improvised show. Simple, schematic, abstract, allegorical narrative moments of modern Greek history from 1948 to 1981.

Klodiana Camati, Dimitris Ameladiotis, Mihalis Theodosiadis

ΑΠΟ ΚΡΕΑΣ, PERFORMANCE I+II

03/2016

Ένας επί τόπου διάλογος στην σκηνή του Πολύτεχνου και στους δρόμους της πόλης της Κέρκυρας με αφετηρία κείμενα του Σαχτούρη, κινούμενοι χρονικά ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες, της αποκριάς και του πολέμου.

Σάββατο 5/3 22:00 Κάτωθεν Οικίας Κοεν και στους δρόμους της πόλης, Κυριακή 6/3 22:00 Performance I και ανοιχτή σκηνή, Πολύτεχνο, Δευτέρα 7/3 22:00 Performance IΙ και ανοιχτή σκηνή

00:01 5 ταινίες μικρού μήκους, Πολύτεχνο

Το Four Postcards to Marta του Hernan Talavera, η Απόγνωση της Μίμης της Ελίνας Πάνικ, το Prehistoric Cabaret του Bertrand Mandico, η Μελανή του Γιώργου Ευθυμίου και το Δ του Γιώργου Φουρτούνη θα προβληθούν σε μια μεταμεσονύκτια προβολή στο Πολύτεχνο της Κέρκυρας. Πέντε ταινίες ακραίου arthouse cinema. Εικόνες που συνδιαλέγονται με την ερωτική λαγνεία, την απομόνωση και την έλξη των φύλων, την ψυχωσιακή άβυσσο και την ποίηση.

Μεταμόρφωση #0
Έκθεση υλικού δύο περιπλανήσεων, Στρατώνες της Αγγλοκρατίας – Νέο Φρούριο, Κέρκυρα

Είναι η αισθητική ένας ιδιόμορφα μεταβατικός και προσωρινός χώρος, μια μορφή απόδρασης που διαρκεί μόνο για μια στιγμή αποτελώντας μια εφήμερη διαμαρτυρία ή θα μπορούσε να προκαλέσει μια ρήξη διαταράσσοντας την ατμόσφαιρα της πόλης και έτσι να την αποκαλύψει για να την θέσει στη συνέχεια υπό αμφισβήτηση;

Ανοιχτό Project
Θέατρο Ανάποδα

Metamorphosis #0

Material Exhibition of two Wanderings, British Barracks – New Fortress, Corfu

Is aesthetics a peculiarly transitional and temporary space, an escape form that lasts only for a moment like an ephemeral protest, or could it cause a breach disrupting the atmosphere of the city and thus reveal it and set it into question?

Open Project, Theatro Anapoda

Μετά και Προ Αστική Μεταμόρφωση

Περιπλάνηση και δράση στη συνεχή επαναλαμβανόμενη αστική παραμόρφωση για την επικείμενη μεταμόρφωση

Παιχνίδι Πόλης
(Κέρκυρα)

Eπιχειρήσαμε μια περιπλάνηση κατά τη διάρκεια της οποίας καταγράψαμε τις ατμόσφαιρες της πόλης με όποια υλικά επιθυμούσε να χρησιμοποιήσει ο καθένας κατά τη διάρκεια της νύχτας και του πρωινού (12ωρες) . Το υλικό που προέκυψε παρουσιάστηκε στην έκθεση Μεταμόρφωση #0

Ενεργοποίηση του ραντεβού

Στην περίπτωση που κάποιος δεν μπορούσε να ακολουθήσει αυτή τη 12ωρη περιπλάνηση, τότε ενεργοποιούσαμε το ραντεβού. Στο ραντεβού προσκαλούσαμε αυτό το άτομο σε ένα συγκεκριμένο σημείο στη πόλη. Το άτομο καλούνταν να πραγματοποιήσει μια δράση στο σημείο του ραντεβού την οποία δεν είχε γνωστοποιήσει.

Wandering and action in the constant urban deformation for the impending metamorphosis

City Game
(Corfu)

We attempt a wandering during which we recorded the atmosphere of the city with whatever means everyone wished to use during the night and morning (12 hours). The material that resulted was presented in the exhibition Metamorphosis #0

Activating the appointment

When someone could not follow this 12-hour wandering, then we were activating the appointment. In the appointment we were inviting this person to a specific point in the city. The person was asked to perform an action at the point of the appointment that was not announced.

Νεκυομαντεία, Performance-Installation, εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, Μαντούκι, Κέρκυρα

Η περιπλάνηση που έχει αρχίσει από παλιά σκοντάφτει πια στις περιφράξεις, ένα τεράστιο δίκτυο από συρματόπλεγμα υφαίνεται αρκετό καιρό κάτω απ’ τα πόδια μας, μα τώρα πια απλώνεται πάνω από τον φυσικό κόσμο κι ακόμα παραπάνω. Έχει σκοπό να διαχωρίσει το χρήσιμο από το άχρηστο, να ξεχωρίσει το αποδοτικό από το ανώφελο, συγχρόνως να προστατέψει το κοπάδι και να φονεύσει το ζώο. Και η κατάβαση αρχίζει, πρώτα από το ζωικό βασίλειο κι έπειτα στο βασίλειο των σκιών εκεί που συντελείτε η κάθαρση και που η ψυχή ζητά να βγει απόφαση. Όταν και αν πραγματοποιηθεί η μεταμόρφωση ίσως ανοίξει η διαδρομή για την Ιθάκη.

12 Εγκαταστάσεις και Δράσεις στο Τούρκικο Σχολείο, 09/13, Μεσαιωνική Πόλη Ρόδου

Η υπηρεσία νεότερων μνημείων και τεχνικών έργων Δωδεκανήσου του ΥΠΠΟΑ συμμετέχει στις Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2013 που έχουν θέμα «Η παρουσία του χρόνου» με σειρά εκδηλώσεων που έχουν τίτλο «Όταν σταμάτησε ο χρόνος».
Οι εκδηλώσεις διοργανώθηκαν στους χώρους του εργοταξίου αναστήλωσης του Νεοκλασικού Σχολείου της πλατείας Κλεοβούλου και περιλάμβαναν εκπαιδευτικές ξεναγήσεις, προβολή βίντεο και μουσικά και θεατρικά δρώμενα στη διάρκεια του τριημέρου από 27 έως 29 Σεπτεμβρίου. Όλες οι εκδηλώσεις διαπραγματεύονται το καταστροφικό γεγονός της ανατίναξης της πυρίτιδας στον Ναό του αγίου Ιωάννη των Ιπποτών (πάνω στα ερείπια του χτίστηκε το σχολείο) που άλλαξε ανεπανόρθωτα τη μορφή της κεντρικής περιοχής της μεσαιωνικής πόλης της Ρόδου καθώς και τον μεγάλο σεισμό που έπληξε το νησί ένα μήνα νωρίτερα. Η κεντρική εκδήλωση έλαβε χώρα την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου από 6.00-10.00 μ.μ και περιλάμβανε αναβίωση των εσωτερικών χώρων του σχολείου με θεατρικές δράσεις από την ομάδα ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΠΟΔΑ.

0. Μετρονόμος

Η κύρια σημασία του ρήματος Κτίζω
Ο σεισμός και η έκρηξη στη Ρόδο 1856 Hedenborg (Βολονάκη Μ)-1
Η καταστροφή
Το προπατορικό αμάρτημα
Η εκπαίδευση σε κατάσταση ισορροπίας
Μεθύστε
Τα γενέθλια
Τα δώρα του χρόνου
Οι χρόνοι της γραμματικής
Μετά την καταστροφή
Το πλέγμα του χρόνου
Ξεδιπλώνοντας το χρόνο

‘Όλοι ξέρουμε ότι είμαστε υλικά όντα, υποκείμενα στους νόμους της φυσιολογίας και της φυσικής, κι ότι ακόμα και όλες οι δυνάμεις των συναισθημάτων μας ενωμένες, δεν μπορούν να υπερνικήσουν τους νόμους αυτούς. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους απεχθανόμαστε. Η πανάρχαια πίστη των εραστών και των ποιητών στη δύναμη της αγάπης που είναι ισχυρότερη από το θάνατο, αυτό το finis vitae sed non amoris (το τέλος της ζωής αλλά όχι της αγάπης), είναι ψέμα, άχρηστο και ούτε καν διασκεδαστικό. Πρέπει λοιπόν κανείς να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι δεν θα είναι παρά ένα ρολόι που μετρά το χρόνο, που πότε θα χαλάει και πότε θα επισκευάζεται και ο μηχανισμός του οποίου παράγει απόγνωση και αγάπη, από τη στιγμή που το βάζει μπροστά ο δημιουργός του; Πρέπει άραγε να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι κάθε άνθρωπος ξαναζεί τα αρχαία μαρτύρια, τα οποία μάλιστα γίνονται ακόμα φοβερότερα ακριβώς επειδή η επανάληψη τα καθιστά κωμικά; Εντάξει, καμία αντίρρηση, η ανθρώπινη ύπαρξη επαναλαμβάνεται, αλλά να επαναλαμβάνεται σαν το ρεφρέν λαϊκού άσματος ή δίσκος που κάποιος μεθύστακας βάζει ξανά και ξανά στο τζουκ μποξ… ‘Σολάρις, Stanislaw Lem

‘Ο χρόνος δεν έχει νόημα χωρίς το θάνατο. Ο θάνατος χρησιμοποιεί το χρόνο. Αυτή είναι μια σωρευτική διαδικασία και έτσι ο χρόνος καταναλώνεται όλο και πιο γρήγορα. Χρόνος είναι αυτό που τελειώνει. Χρόνος είναι ο περιορισμένος χρόνος που βιώνεται από ένα όν το οποίο αισθάνεται το χρόνο δηλαδή κάνει ρυθμίσεις στο χρόνο στο πρότυπο αυτών που ο Korzybski ονομάζει συμπεριφορά νευρο-μυϊκής πρόθεσης αναφορικά με το περιβάλλον σαν σύνολο.ο έλεγχος χρειάζεται χρόνο. Ο Έλεγχος έχει ανάγκη το ανθρώπινο χρόνο. Ο έλεγχος χρειάζεται τα δικά σου σκατά, κάτουρα, πόνο, οργασμό, θάνατο. Τι σκοπεύει λοιπόν να κάνει ο έλεγχος με αυτό το τόσο όμορφο εμπόρευμα? (Όπως και οι ιερείς των Μάγια) σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τον ανθρώπινο χρόνο για να φτιάξει περισσότερο χρόνο. Αν ο χρόνος είναι αυτό που βιώνει ένα όν που αισθάνεται, τότε ο θάνατος για το όν αυτό είναι το τέλος του χρόνου. Και αν πάρουμε το θάνατο σαν μηδενικό τότε μπορούν να συμπληρωθούν επιταγές για οποιαδήποτε χρονικά ποσά προσθέτοντας μηδενικά.’ Ο Α Πουκ είναι εδώ, William Burroughs

‘Τα μεγάλα ρολόγια στους τοίχους σταμάτησαν – κανείς δεν τα κουρντίζει. κι αν κάποτε στέκομαι μπροστά τους, δεν είναι για να δω την ώρα, μα το ίδιο μου το πρόσωπο, καθρεφτισμένο στο γυαλί τους , περίεργα άσπρο, γύψινο, απαθές, σαν έξω απ’ το χρόνο, ενώ στο σκοτεινό τους βάθος οι σταματημένοι δείχτες, πίσω ακριβώς απ’ το είδωλό μου, είναι ένα ασάλευτο νυστέρι που πια δεν έχει να ανοίξει ένα τραύμα, δεν έχει να μου αφαιρέσει τίποτα – φόβο ή ελπίδα, αναμονή κι αδημονία’. Ισμήνη, Γιάννης Ρίτσος

Performance / μήτρα: εν ζωή μεταλλαξογένεση, Θέατρο Εμπρός, Αθήνα.

Εδώ στο θέατρο ανάποδα βλέπουμε τη μήτρα σαν μια μηχανή παραγωγής πραγματικότητας. Ένας μορφοποιητής σε συνεχόμενο παροντικό χρόνο που μονοπωλεί την κοσμική συνείδηση, μονοπωλεί την αγάπη τον έρωτα και το όνειρο, μονοπωλεί τη ζωή το χρόνο και την τύχη παρέχοντας έναν κήπο των απολαύσεων. Στην ουσία αυτό που παρέχει είναι ένα ξαναχεσμένο σκατό. Όλοι οι θεσμοί που σύστηναν τους εγκλεισμούς για τη διαμόρφωση και τη συμμόρφωση βρίσκονται σε κρίση. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι χρειάζονται μεταρρύθμιση όμως οικογένεια, σχολείο, χώροι εργασίας , φυλακές και νοσοκομεία βρίσκονται σε αποσύνθεση. Μέσα από τη μήτρα θα βγει και αυτό που θα πάει το σύστημα παραπέρα. Είναι η νέα κοινωνία που μορφοποιείται και απαιτεί τους δικούς της θεσμούς. Είναι ο έλεγχος αυτός ο νέος αυτοκράτορας της πραγματικότητας που θα επιφορτιστεί με το καθήκον να βάλει το σύστημα σε κίνηση. Χωρίς να χρειάζεται να κάνει επανεκκίνηση, ο έλεγχος εκμεταλλεύεται τις δομές της πειθαρχίας αλλά τις πηγαίνει πιο πέρα, εδώ δεν παρακολουθούν κάποιοι κάποιους εδώ παρακολουθούν όλοι όλους. Ο πόλεμος γίνεται για την αιχμαλωσία, ο έλεγχος χτυπάει στο κεφάλι, τρυπάει τα όρια της γλώσσας, ριζώνει στη συνήθεια και γίνεται ευκολία. Μια ευκολία στείρα στομώνει το ξυράφι της συνείδησης γεννάει αντίτυπα σκοτώνει τα πρωτότυπα. Μια τελετή επίγνωσης συνεισφορά του χάους καλεί το αρχέτυπο να εισβάλει στο παρόν – εκεί που όλα παίζονται και τίποτα δε χάθηκε ακόμα.

Σε έναν κόσμο που κυλάει με απεριόριστη ταχύτητα το σώμα παραδέρνει προφυλασσόμενο πίσω από το πλαστικό, αναισθητοποιώντας σιγά σιγά τις αισθήσεις του, παρασέρνοντας το πνεύμα σε βέβαιο πνιγμό από ασφυξία. Αυτή η κατάσταση δεν είναι προϊόν κάποιου αυτοματισμού ανεξάρτητου από την ανθρώπινης θέλησης. Ο ίδιος ο σχεδιασμός της καθημερινότητας ευνοεί την απεριόριστη ταχύτητα και την ανεμπόδιστη ροή εμπορευμάτων και κεφαλαίων , εξορίζοντας τον ανθρώπινο παράγοντα από την συνδιαμόρφωση της πραγματικότητας, περιορίζοντας τον σε ρόλο παθητικού χρήστη προσφερόμενης υπηρεσίας.

Στην κοινωνία του ελέγχου αν χρεωθείς αποκτάς πρόσβαση δηλαδή μπαίνεις σε τροχιά συνεχούς φάσματος σε συνεχή δικτύωση. Δεν θα αλλάζεις ρόλο ανάλογα με τον χώρο αλλά θα είσαι συνέχεια διαθέσιμος σε οποιονδήποτε χώρο και δια βίου εκπαιδευόμενος. Ο έλεγχος δεν έχει να μόνο να αντιμετωπίσει τη διάλυση των συνόρων αλλά κυρίως τις εντός των συνόρων εκρήξεις. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι ο εντοπισμός των κινούμενων σε συνεχές περιβάλλον ατόμων.

Η ταχύτητα, το δίκτυο και η ροή του, απογυμνώνουν τους θεσμούς από το σταθερό νόημα τους και στερούν κάθε έννοια χρονικότητας. Οι σταθερές κοινωνικές σχέσεις δίνουν τη θέση τους στη ρευστότητα και την προσωρινότητα. Παρελθόν και μέλλον εξαφανίζονται παίρνοντας μαζί τους τις μνήμες και τα όνειρα, αφήνοντας πίσω τους σκέτες παροντικές στιγμές χωρίς δεσμεύσεις από κανενός είδους αφήγηση, ικανές μόνο για άμεση ικανοποίηση επιθυμιών. Ένας χώρος όπου δε κυλάει ο χρόνος, κατασκευασμένος με ελεγχόμενες όλες του τις συνθήκες, αποκομμένος από το φυσικό περιβάλλον και ικανός να παρέχει δυνατότητες, είναι ο ιδανικός τόπος για τη μέγιστη στιγμιαία απόδοση. Αυτός ο μη-τόπος είναι η επικράτεια του ελέγχου.

Performance / Η Μήτρα, D’Amboise Gate, Μεσαιωνική Πόλη

Βασισμένη στο κείμενο «Η κοινωνία του ελέγχου» του Gilles Deleuze «Η Μήτρα» ενσαρκώνει τον έλεγχο μέσα από ένα ευέλικτο αυτοπαραμορφούμενο αντικείμενο. Ο άνθρωπος απεγνωσμένος, δεμένος από την ύλη του ελέγχου παλεύει για να σωθεί, ψάχνει να βρεί τον τρόπο για να αντιμετωπίσει το νέο τέρας.

Ο άνθρωπος μαθαίνει να ζει και να κεφαλαιοποιεί δυνατότητες στα πλαίσια που του υπαγορεύει κάθε αυτόνομη δύναμη που διαχειρίζεται το σύστημα όπως π.χ. είναι ο ιδιωτικός τομέας του εμπορίου. Η ομοιομορφία η διεθνοποίηση και το ιδιωτικό – εταιρικό συμφέρων είναι συνεργαζόμενοι πρωτεργάτες στην αποδυνάμωση της ταυτότητας. Αν καταφέρεις να δουλεύεις με τη λαχτάρα ενός χομπίστα τότε θα έχουνε κερδίσει.

Σε ένα σύστημα που έχει ανάγκη την ροή και την ταχύτητα η ανθρώπινη παρουσία αναγνωρίζεται μόνο από την υλική της υπόσταση και οτιδήποτε μπορεί να ψηφιοποιηθεί περιορίζοντας τη ζωή σε παθητική χρήση υπηρεσίας που διατίθεται από το σύστημα για πιο σίγουρη ροή. Το σώμα γίνεται υλικό βάρος εμπόρευμα για μεταφορά και οι πληροφορίες που το εγγράφουν – ψηφιοποιούν αρχειοθετούνται ως εν δυνάμει κεφάλαιο μετά από την απαραίτητη ανάλυση – στατιστικοποίηση. Η διαχείριση του συστήματος αφήνεται στα χέρια του ελέγχου ο οποίος δεν έχει να κάνει πλέον με το άτομο και τη θέση του στη μάζα αλλά με τα δίκτυα -είτε μεταφορικά είτε ηλεκτρικά – τις ροές και την πρόσβαση σε αυτά μέσω ενός κωδικού.

Performance-installation / in vivo mutagenesis, εγκαταλελειμμένη έπαυλη Παλιάς Πόλης Ρόδου

Η ιδιότητα κατάκτηση απο κόπο. Η επεκταση εμπειρία που μαζεύεται, η περιέργια την ανακαλεί. Το ασυνείδητο που δραπετεύει ορίζει την επικράτεια της μάχης. Ο πόλεμος γίνεται για την αιχμαλωσία. Ο έλεγχος χτυπάει μέσα στο κεφάλι, περνάει τα όρια της γλώσσας, ριζώνει στη συνήθεια και γίνεται ευκολία. Μια ευκολία στείρα στομώνει το ξυράφι της συνείδησης, γεννάει αντίτυπα, σκοτώνει τα προτότυπα. Μια ιστορία απο την αρχή του κόσμου, μια τελετή επίγνωσης – συνεισφορά του χάους – σπρώχνει το αρχέτυπο να εισβάλλει στο παρόν εκεί που όλα παίζονται και τίποτα δεν χάθηκε.

Για να επιβιώσει κανείς σ’αυτόν τον κόσμο, του οποίου τη σκληρότητα έχει καταλάβει καλά, μεθά – όχι για να αναισθητοποιηθεί αλλά, αντίθετα, για να μπορέσει να αντέξει αυτήν την βεβαιότητα, όχι για να μπορέσει να ξεφύγει απ’ αυτόν τον κόσμο αλλά, αντίθετα, για να μπορέσει να βυθιστεί σ’ αυτόν. Ξορκίζει την φρίκη πηγαίνοντας με τα νερά της πολλαπλασιάζοντας μέσα στο όργιο την καθολική δημιουργία ενός παράλογου κόσμου και μέσα στην σκληρότητα την καθολική αυτοκαταστροφή του. F.Nietzsche

Performance / Το Κουτί, Πύλη D’ Amboise, Μεσαιωνική Πόλη Ρόδου.

Ένας πειραματισμός με ιστορικούς καθρέπτες και είδωλα έτσι όπως ξεπηδούν μέσα από τα κουτιά της φαντασίας. Μία παράσταση βασισμένη στον Άμλετ του Σαιξπηρ και στην Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ του Ντε Σαντ. Οι ήρωες του Σαιξπηρ διαπραγματεύονται με τους ήρωες του Ντε Σαντ τις αρχές και την κατάρρευση του κράτους. Σχολιαστής σε αυτή τη διαπραγμάτευση είναι ο Γιόχαν Φίχτε.