«The Universe Wants to Play»

Το Σύμπαν Θέλει να Παίξει

Μια performance σωμάτων και αντικειμένων, μια τελετή στον άγνωστο χώρο όπου οι γεωμετρικές κινήσεις μιας υπνωτιστικής δράσης αποκαλύπτουν το ‘μυστήριο’ της κατανόησης του Άλλου, την μηχανοποίηση της επικοινωνιακής διαδικασίας. Η επικοινωνία των σωμάτων στη σκηνή εξετάζεται αρχικά σαν επικοινωνία μεταξύ μηχανών. Όσο πιο κοντά έρχονται αυτές οι μηχανές τόσο η ανθρώπινη παρουσία χάνεται. Το σώμα θέλει να απαλλαγεί από την υλικότητά του, να γίνει μια παρούσα απουσία. Καταθέτει τον εγκέφαλό του στη μεγάλη οθόνη καταγραφής του συλλογικού ασυνείδητου για να μην ταράζεται από τον θόρυβο του πραγματικού. Ένα είδωλο καθιστά φανερό πως παρέχει το υλικό της αυτοκαταστροφής του μέσα από ένα κύκλο μεταμορφώσεων αλλά και το απειλητικό ενδεχόμενο αποκάλυψης της αστάθειας του κόσμου που το περιβάλει. Το σώμα είναι απλώς μια μεταβλητή λειτουργία, μια υπό διαπραγμάτευση μάσκα όπου τα αντικείμενα δεν έχουν σταθερή ουσία, η αλλαγή είναι ασυνεχής και το σύμπαν εξακολουθεί να παίζει.

The universe wants to play

A performance of bodies and objects, a ritual in the unknown space where the geometric movements of a hypnotic action reveal the ‘mystery’ of understanding the Other, the mechanization of the communication  process.The communication of bodies on stage is initially considered as communication between machines. The closer these machines get the more human presence is disappearing. The body wants to get rid of its materiality, to become a present absence. It puts its brain on the big recording screen of the collective unconscious so as not to be disturbed by the noise of the real. An idol makes it clear that it is providing the material for its self-destruction through a cycle of transformations but also the threatening possibility of revealing the instability of the world around it. The body is just a mutable function, a negotiating mask where objects do not have a fixed substance, change is discontinuous and the universe is still playing.

Advertisement